Τα resolutions μιας εργαζόμενης μαμάς με δύο παιδιά


Οικογένεια
6/03/2019
Ή πώς αποφάσισα να νικήσω τις ενοχές και να γίνω όντως καλύτερη μαμά

Δε θα ξανανιώσω τύψεις ότι δεν είμαι αρκετά καλή
Όχι άλλες τύψεις πως δε βλέπω τα παιδιά μου αρκετά, δεν παίζω μαζί τους αρκετά, δεν τρώνε αρκετά καλά, δεν κοιμούνται αρκετά καλά. Αρκετά! Εντάξει, ξέρω πως δεν είναι ρεαλιστικό να αισθάνομαι η καλύτερη μαμά του κόσμου (άλλωστε αν το πιστεύεις αυτό, τι περιθώρια βελτίωσης έχεις;), όμως δεσμεύομαι να προσπαθήσω να μην αυτο-σαμποτάρομαι από τα αρνητικά συναισθήματα που συνοδεύουν αυτές τις σκέψεις. Επανέλαβε μαζί μου: είμαι αρκετά καλή, τα κάνω όλα μια χαρά!

Θα θυμάμαι το μάντρα: happy mama, happy baby
Και θα πάρω τα μέτρα μου προς αυτή την κατεύθυνση. Δε θα πάθουν τίποτα τα παιδιά αν ξεκλέβεις μια ώρα για να πας γυμναστήριο, αν βγεις το βράδυ για ποτό, αν κάνεις ένα κοντινό ταξίδι μόνο με το σύντροφό σου. Εσύ, πάλι, αν τα στερηθείς όλα αυτά που σε γεμίζουν και σε ευχαριστούν, θα πάθεις. Όποτε τα ζυγίζεις και πράττεις αναλόγως.

Δε θα πιστεύω πάντα ό,τι ακούω και ό,τι βλέπω
Υπήρχε μια εποχή που ακολουθούσα στο instagram όλες τις τέλειες μαμάδες και κόντευα να πέσω σε κατάθλιψη: έμεναν όλες σε υπέροχα φωτεινά, πεντακάθαρα σπίτια, μαγείρευαν με τα παιδιά τους αλλά με ένα μαγικό τρόπο δε λερώνονταν, το υπνοδωμάτιο ήταν πάντα τακτοποιημένο, τα παιχνίδια στο παιδικό δωμάτιο ταξινομημένα ανά χρώμα. Αλλά μην πας μακριά, σκέψου τις συζητήσεις που κάνεις κατά καιρούς με «τέλειες» μαμάδες στην παιδική χαρά: τα δικά τους παιδιά τρώνε μόνο βιολογικά χειροποίητα σνακ, πέφτουν για ύπνο πάντα στην ώρα τους, έχουν κατακτήσει το λόγο και το περπάτημα από ενός έτους, τώρα στα πέντε ετοιμάζονται για πυρηνικοί φυσικοί. Ναι, υπήρχαν στιγμές που αγχώθηκα, ναι, πολλές φορές μπήκα στη διαδικασία να «μετρηθώ» δίπλα τους. Μέχρι που συνειδητοποίησα τη δυστυχία του να νιώθεις την ανάγκη να παρουσιάσεις τέλεια τη ζωή σου με ένα, δύο ή και παραπάνω παιδιά, ενώ όλοι ξέρουμε πως είναι μια πολύ δύσκολη, «βρώμικη» και για γερά νεύρα υπόθεση.

Θα αγαπάω το σπίτι μου, έτσι όπως είναι

Δεν ξέρω σχεδόν κανέναν που να είναι ευχαριστημένος με το σπίτι που έχει - πάντα υπάρχει κάποιο πιο μεγάλο, πιο καινούριο, σε καλύτερη περιοχή που έχουν βάλει στο μάτι. Κι εγώ ανήκω σε αυτή την κατηγορία, γιατί πραγματικά το σπίτι μας μπορεί να ήταν ιδανικό για εμένα και το Νικόλα ως ζευγάρι, τώρα όμως είναι μικρό για τετραμελή οικογένεια. Είναι άλλο όμως να ονειρεύεσαι κάτι καλύτερο και άλλο να μην απολαμβάνεις το τώρα όσο το ζεις. Κι αυτό, που σαν σκέψη με βασανίζει εδώ και αρκετά χρόνια, αποφάσισα να μην το κουβαλήσω μέσα στο 2019.

Θα ζητάω βοήθεια και δε θα αισθάνομαι άσχημα για τη βοήθεια που έχω
Στην εικόνα της «τέλειας μαμάς» που λέγαμε παραπάνω, υπάρχει και μια μεγάλη παρεξήγηση: το αξίωμα πως πρέπει να τα κάνει όλα μόνη της, να πάει στη δουλειά, να παίξει με τα παιδιά, να μαγειρέψει, να πλύνει, να απλώσει, να σιδερώσει, να καθαρίσει, και όλα αυτά ΜΟΝΗ ΤΗΣ, γιατί αλλιώς δεν της αξίζει ο τίτλος «σουπερμαμά». Σας έχω νέα: δεν είσαι λιγότερο ηρωίδα αν έχεις κάποιον να σου πλύνει τα πιάτα ή να σου κάνει ένα σφουγγάρισμα, όσο εσύ εκείνη τη στιγμή κάνεις κάτι εξίσου σημαντικό για σένα ή για την οικογένειά σου. Ούτε φυσικά λιγότερο κουρασμένη, ούτε λιγότερο καλή μαμά. Μπορούμε να συμφωνήσουμε όλες σε αυτό, παρακαλώ;